نمایشگاه هنر ایران: تاریخچه حراج های هنری و تقسیم بندی آنها
قدمت حراج های هنری به 2500 سال میرسد که در تحولات سده ی 18 و 19 مورد استقبال علاقمندان هنر و عموم مردم قرار گرفت. تا قبل از تحولات سیاسی و اجتماعی سده های ذکر شده، در جهان از جمله ایران، هنرمندان و آثار هنری بیشتر در خدمت حکومت و دربار بود که با گذشت زمان به تدریج هنرمندان مستقل از دربار و حکومت به فعالیت های خود ادامه دادند و با اجتماع و مردم تعامل بیشتری از خود نشان دادند.
به این ترتیب آثار هنری بیش از پیش در بازار و اجتماع راه پیدا کرد. حس نیاز و تمایل برای کسب بازار در بین هنرمندان باعث ایجاد رقابت های بیشتر و همچنین رخدادهای مهم دیگری از جمله برگزاری نمایشگاه های انفرادی و گروهی، شکل گیری فراخوان ها، رویدادها، اکسپوها و حراجی های هنری متعددی شد تا هنرمندان بتوانند خود و آثارشان را هرچه بیشتر و بهتر به اهالی هنر و عموم مردم معرفی کنند و آثارشان را به نمایش بگذارند.
محققان و منتقدان، آثار هنری موجود در بازار را در 3 سطح تقسیم و بررسی می کنند:
در سطح اول هنرمندان آثار خود را خلق کرده و آنها را در گالری ها و نمایشگاه ها به نمایش می گذارند.
سطح دوم شامل آثار هنرمندان سرشناس و حرفه ای است که آثارشان از جانب گالری داران و مجموعه داران هنری مورد پذیرش و معامله قرار گرفته و از اعتبار و ارزشی برخوردارند.
در سطح آخر حراجی های هنری قرار دارد که زمینه ای برای رشد و شناخت هنرمندان در سطح بین المللی را فراهم می کند.
نمایشگاه هنر ایران: حراجی های هنری زیر نظر بنگاه یا موسسه های تجاری برگزار میشوند که از اصطلاح ” خانه حراج ” یا ” Auction house ” استفاده می شود.
وظیفه این موسسه ها برگزاری حراجی ها و انجام مزایده امن و مطمئن به عنوان واسطه بین فروشندگان و خریداران آثار هنری است که در انتها درصدی از مبلغ فروش را به عنوان حق کمیسیون برمی دارند.
حراجی های هنری برخلاف دید عموم جامعه که به آنها دارند صرفا اهداف مالی و اقتصادی ندارند بلکه آنها هدفی والاتر دارند و آن فراهم کردن بستری برای رشد و ترویج هنر، کمک به معرفی بیشتر هنرمندان و آثارشان، تبادل آثار هنری در فضایی امن و مطمئن است.
