نمایشگاه هنر ایران: مصاحبه ای کوتاه با مصطفی دهقانیان
مصطفی دهقانیان متولد ۱۳۶۰ شیراز است او دانش آموخته رشته فیلمبرداری از دانشگاه هنر تهران است و عضو انجمن فیلمبرداران فیلم کوتاه خانه سینماست. دهقانیان از سال ۸۳ تاکنون چندین نمایشگاه عکس گروهی و انفرادی داشته است و این بار عکس‌های پولارویدی خود را در گالری دنا به روی دیوار برده است. «دومهای شخصی» عنوان این نمایشگاه است که می‌گوید: تصویرها دائما در ذهن ما ساخته میشوند، تغییر میکنند و جان میدهند. تماس با آنها معنایی را شکل میدهد، مقصود از تماس، آن شکل مادی است که پیام در آن جای میگیرد و به مخاطب یا گیرنده میرسد؛ شکلی که در برداشت یا دریافت گیرنده تاثیر زیاد و گاه تعیینکننده دارد. تصاویر در کنار هم تاویلهای متنوعی را به ذهن متبادر میکنند و هر تاویل در حکم انطباق است.
کمی درباره این نمایشگاه که «دومهای شخصی» نام دارد برایمان بگویید؟
این مجموعه برآمده از فضاها و تصویرهای ذهنی من است که به شیوه استیج فوتوگرافی کار شده است و چون عکس‌های پولاروید تک نسخه هستند مجموعه خاصتر شده است.
عکس‌های شما همانطور که خودتان هم اشاره کردید به نوعی خاص هستند. چقدر این عکس‌ها فضای ما به ازای بیرونی دارند؟
از آنجا که این تصاویر کاملا ذهنی هستند تنها راه نشان آنها استفاده از استیج فوتوگرافی بود. این عکس‌ها در مقاطع مختلف شکل گرفتهاند و هر بار روی یکی از آنها کار کردهام، ممکن است این تصاویر از یک داستان یا فیلم آمده باشد، اما همه آنها شخصی شده‌اند، ارجاع مستقیمی به چیزی ندارند و به همین دلیل نمیتوان گفت که آنها دقیقا به چه فیلم، نقاشی یا کتابی اشاره دارند.
نمایشگاه هنر ایران:
با توجه به این که امروز دوربین‌های دیجیتال به شکل جدی در فضای عکاسی مورد استفاده قرار می‌گیرند، چرا به شیوه عکاسی پولاروید کارکردید؟
نخستین بار با یک دوربین پولاروید جدید یکی از این عکس‌ها را کار کردم اما چون این دوربینها دیجیتال هستند، رگه‌های شارپی دارند و فضایی که از پولاروید انتظار داریم را ایجاد نمیکنند احساس میکردم که به نوعی با یک پولاروید مصنوعی مواجه هستند به همین دلیل یک دروبین پولاروید قدیمی که امکانات لازم برای عکاسی دراختیار من میگذاشت تهیه و کارم را شروع کردم. پولاروید تنها دوربینی است که به ما اثری تک نسخه ارائه میکند و عکس‌های آن غیر قابل تکثیر است. نکته دیگر آن آنکه به لحاظ فرم اندازه کوچک عکس‌های پولاروید برای من بسیار مهم بود. در واقع در این عکس‌ها که اکثرا نماهای باز هستند، نشان دادن این وسعت در فضای کوچک پولاروید به نوعی چالش‌برانگیز بود. جزییاتی که در عکس‌ها وجود دارد مخاطب را ترغیب میکند که آنها را در ابعاد بزرگ بخواهد، اما عکسی که به او ارائه میشود همین اندازه است. به هر حال فرم و محتوای اثر را به هیچ‌عنوان نمیتوان از هم جدا کرد و محتوایی که مد نظر من بود در این فرم و ابعاد بیان شده است.
این عکس‌ها به لحاظ موضوعی چقدر با هم ارتباط دارند؟
این عکس‌ها به لحاظ موضوعی با هم ارتباط دارند و این طور نیست که بتوان گفت نمایشگاه از چند مجموعه عکس مجزا تشکیل شده است و همه عکس‌ها با هم ارتباطی دارند. کار با پولاروید در بعضی مواقع میتواند چالش‌برانگیز و غیر قابل پیش‌بینی باشد. به هر حال همه ما در آلبومها پولاروید دیدهایم و این عکس‌ها برای ما خاطره‌انگیز هستند. از سوی دیگر هنرمندان بزرگی در دنیا با پولاروید عکاسی کردهاند و در میان آثار آنها عکاسی طبیعت و استیج نیز دیده میشود. این کار برای من ویژگیهای خاص خود را داشت به عنوان مثال موضوع رنگ در پولاروید برای من بسیار مهم بود، هرچند گاه در جریان ظهور عکس رنگها تغییراتی میکردند، اما همه این‌ها برای من جالب توجه بودند و البته تا ۸۰ درصد، به رنگهایی که در ذهن داشتم دست پیدا کردم.
دراین نمایشگاه چند عکس به روی دیوار رفته است؟
۱۳ فریم عکس پولاروید به نمایش گذاشته شده است که همه آنها تک نسخه هستند.
