نمایشگاه هنر ایران: آشنایی با سبک ناشناخته عکاسی کوبیسم
cube ریشه واژه کوبیسم به معنای مکعب است.کوبیسم یا حجم گرایی در فاصله سال های ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۸ بعنوان سبکی جدید در نقاشی ظهور کرد.
به دلیل اینکه گروهی از هنرمندان پرشور که به دنبال زبانی نو بودند، نویسندگان و شاعرانی که با توضیحات و تفاسیر خود در گسترش این زبان نو دخیل بودند و عرضه کردن طیف وسیعی از آزادی‌ها برای هنرمند مانند آزادی از بازنمایی دقیق واقعیت و آزادی در پرداختن به زبانی نو برای بیان دیدگاه‌های نو سبک کوبیسم توانست موفق شود.
این سبک حاصلِ نگرش خردگرایانه به جهان هستی است و به نوعی حاصلِ متفاوت دیدن میباشد. در این سبک عکاسی معمولا در نگاه اول یک شلوغیِ گیج کننده به نظر می آید که با دقت میتوان به مقصودِ عکاس از آن عکس پی برد.
نمایشگاه هنر ایران: عکاس کوبیست که دیگر در بند یک نقطه دید واحد (مانند عکاسی رئال) نیست، می‌تواند هر شیئی را نه به عنوان یک قیافه ثابت بلکه به صورت مجموعه ای از خطوط، سطوح و رنگها ببیند و با ترکیب این ابعاد عکس کوبیستی ارائه کند.
در عکاسی کوبیستی از نوعی کلاژ بهره می‌گیرند، درهم ریختن فضای واقعی توسط چسباندن عکسهای مختلف از زوایای مختلف صورت (در پرتره کوبیستی) و چیدمان تصویری با استفاده از عناصر غیر همگون برای رسیدن به مفاهیم کوبیستی. همچون دیگر سبک‌های عکاسی نوعی ساختار شکنی تصویری با کم و زیاد کردن عناصر اصلی تصویر با اسلوب و ساختار کوبیسم در نقاشی، میتوان گفت فضای پرسپکتیوی یا فضایی که از یک نقطه دید واحد نمایان شده است.
نمایشگاه هنر ایران: کوبیسم با همزمان کردن نقاط دید مختلف، یکپارچگی قیافهٔ اشیاء را به هم می‌زند و به جای آن شکل «تجریدی» یا (آبستره) را ارائه می‌کند. بدین معنا که عکاس کوبیست اشیاء را در آن واحد از زوایای مختلفی می‌بیند، اما تمامی تصویری را که دیده است به ما نشان نمی‌دهد. بلکه فقط عناصر و اجزایی از آنها را انتخاب و روی سطح دو بعدی تصویر می نمایاند. از این روست که یک اثر کوبیستی، مغشوش، درهم و غیر طبیعی جلوه می‌کند. بنابراین عکاس کوبیست که دیگر در بند یک نقطه دید واحد (مانند عکاسی رئال) نیست و می‌تواند هر شیئی را نه به عنوان یک قیافهٔ ثابت بلکه به صورت مجموعه‌ای از خطوط، سطوح و رنگها ببیند. و با ترکیب این ابعاد عکس کوبیستی ارائه کند.
