نمایشگاه هنر ایران: آشنایی با هانیبال الخاص نقاش معروف ایرانی
انسان در آثار هانیبال همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و خود او در این باره گفته بود:
«خیلی دوست داشتم به قیافه و نگاه آدم‌ها فکر کنم و عمق عواطف، اندوه، تکبر، خودخواهی، مهربانی آنها را دریابم.»
وی همچنین به این موضوع اشاره کرده بود:
«در دانشگاه، از کلاس کشیدن اندام انسان‌ها لذت می‌بردم. بیشتر دوست داشتم بروم در کلاس‌های مدل زنده، نقاشی کنم. در همان کلاس بود که برای اولین بار کارهای ذهنی کردم. آن کار ذهنی پر از صورت‌های آدم بود. تخیلات بیشتر روی کارهایی بود که در آن اندام انسان و چهره انسان بود، ولی اولین باری که در کارهایم موضوعی را نگه داشتم و تکرارش کردم و بعدها به صورت امضا کارهای من شد، وفور آدم بود.»
نمایشگاه هنر ایران: هانیبال الخاص درباره آغاز کارش نیز اینگونه گفته بود:
«یک صورت اینجا و یک صورت آنجا می‌گذاشتم؛ یک اندام را اینجا و یک اندام را آنجا. بعد کم‌کم پرداختم به پیوند آنها، اولین رابطه‌ای که در ایران زیاد به آن برخوردم، صف بود. آدم‌های پشت سر هم ایستاده، صف دراز آدم‌ها. از اینجا تا ابتدا و تا بی‌نهایت، تا قیامت دارند می‌روند و حتی یک زمانی تابلوهایی داشتم که چیزی نبود جز صف‌های مختلف آدم. چپ و راست می‌رفتند تا ناپدید می‌شدند.»
میتوان گفت نشانه‌هایی چون نقاشی فیگوراتیو هیجان‌گرا، مضمون‌باوری نقاش و توجه به نوعی هنر متعهد و آرمان‌گرا در مدرنیسم ایرانی، همواره نام هانیبال الخاص را پیش می‌کشد، هنرمندی که باورها و گزاره‌های فکری او، آغازگر فصل تازه‌ای از هنر مدرن ایرانیست.
