غزل معروف سعدی

این غزل به بیان احساسات شاعر نسبت به یک عشق ناپایدار و توخالی می‌پردازد. شاعر در آغاز متوجه نمی‌شود که محبوبش بی‌وفا و بی‌مهر است و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که عهد و پیمان با چنین شخصی نه تنها بی‌فایده است بلکه بهتر است که از ابتدا به آن اعتنا نمی‌شد. او همچنین به انتقاد دوستانش اشاره می‌کند که چرا دل به چنین کسی سپرده است و این پرسش را مطرح می‌کند که آیا بهتر نبود از ابتدا مشخص می‌شد که محبوبش چنین ویژگی‌هایی دارد.

غزل نمایانگر احساسات عمیق و ناامیدی شاعر از یک عشق غیرقابل اعتماد است و تضاد بین زیبایی ظاهری و واقعیات عشق را به تصویر می‌کشد.