توصیف و شرح
«فصل سوم از کتاب دو نیمه ی جان»
اگر خانه ی کوچکمان که به سختی فراهمش کرده بودیم یا پس انداز و طلاهایمان که آنهم به سختی مهیا شده بود ،
اگر جانمان اگر عمرمان، اصلا هرچیز غیر از پسرک کوچکمان از دست می رفت ،
مهم نبود ،
چون تو با آن چشمهای درشت و موهای فرفری بودی وهمین کافی بود،
اما اکنون ، من تو را چگونه دوباره بازگردانم؟
چگونه برایت اسباب بازی بخرم وقتی حتی نمی دانم کجای این هستی، هستی؟
پسرم من شب ها به تو می اندیشم و روزها به دخترم،
من هر شب از خوابم می زنم که بیشتر با تو خلوت کنم ،
با تو صحبت کنم،
با تو کلی خاطره بازی کنم،
می گویند وقتی عزیزت را از دست می دهی نباید فقط به خوبی ها و مهربانی هایش فکر کنی به عبارتی از شخص متوفی بت نسازید که بیشتر و بیشتر اذیت شوید باید به خاطرات بد،
به دل شکستن هایش،
به عادات مخربش،
به راه رفتنش روی اعصابتان هم بیندیشید،
ومن اکنون به آریان جانم می اندیشم خدای من مگر یک بچه ی پنج ساله وهجده روز می تواند من را اذیت کرده باشد ؟
جز خنده و آرامش،
جز نگاه های عاشقانه جز معصومیت و مظلومیت چه چیز دیگری داشت؟
من از رفتن✨آریانم✨ بدجور شکستم سعی کردم رفتنش را بنویسم ،
اما من آنقدر در توصیف بزرگی غم از دست دادنش محتاط عمل کردم که احساس می کنم حق مطلب را ادا نکردم.
من سعی کردم ظاهر سازی کنم که بله می شود از نو ساخت و دوباره سر پا شد ،
می شود دوباره خندید و رقصید و خوشحال شد،
البته همه ی اینها نه اینکه اصلا نشود
می شود ولی نصفه نیمه،
می شود اما تار و مبهم،
می شود اما سخت، آنهم خیلی سخت،
من برایت کتاب نوشتم اما واقعیت این است ،با فصل دوم کتاب همه چیز حل نشد ،من با آمدن دخترم انگیزه گرفتم صبح ها بیدار بشوم ،
آب و جارو بکشم ،
بچه گانه با دخترم صحبت کنم به شیرین کاری هاش بخندم ،
مست حضورش شوم و دوباره در یک لحظه با صورت زمین بخورم ،
من مصداق کسی هستم که مسافری دارد که معلوم نیست کی و کجا ملاقاتش می کند،
اما همیشه ی خدا دلش پیش اوست و هر روز که می گذرد در دل آرام به خود می گوید یک روز به نازنینم نزدیکتر شدم….
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.