نمایشگاه هنر ایران: تعریف دو تکنیک کادربندی و ترکیب بندی در عکاسی
چگونگی دیدن کل مجموعه عناصر بصری داخل کادر را کادربندی، و قرار دادن عناصر بصری داخل کادر را ترکیب بندی یا کمپوزسیون می‌نامند.
این اعمال با تعیین دوری و نزدیکی موضوع و زاویه دید دوربین نسبت به چهار جهت، چپ – راست – بالا – پایین ربط پیدا می‌کند. حرکت در افق ( چپ – راست و جلو – عقب ) باعث تغییر پرسپکتیو موقعیت عناصر بصری واقع در تصویر می‌گردد.به این ترتیب متوجه می‌شویم که کادربندی رابطه نزدیکی با ترکیب بندی تصویر دارد.
عکاس می‌تواند عناصر موجود در کادر اولیه را به کمک جا بجایی، مورد دخل و تصرف قرار داده و عنصری را مورد تأکید یا از کادر خارج نماید. حرکت در جهت ارتفاع علاوه بر موارد یاد شده زاویه دید معمول را نیز دچار تغییر می‌نماید. انسان‌ها معمولأ در حالت ایستاده، ارتفاعی حدود 160 تا 180 سانتیمتر از سطح زمین دارند. چنین ارتفاعی هنگام عکاسی منظری معمولی است. اگر عکاس هنگام عکاسی از موضوعاتی که افراد موضوع اصلی آن هستند، ارتفاع خود را با ارتفاع چشم موضوع ( تراز چشم) تنظیم نماید، چنین کادری تعادلی معمول و شخصیتی معمولی را از موضوع به نمایش خواهد گذاشت .
حال اگر عکاس ارتفاع دید خود را به شکل غیر معمولی کم یا زیاد کند تماشاگر عکس، موضوع را از جایگاه متفاوتی مشاهده خواهد کرد ( مثلأ در ارتفاع پایین مانند منظری که کودکان یا جانوران کوچکتر دارند ).
نمایشگاه هنر ایران: حال برعکس اگر عکاس ارتفاع خود را زیاد نماید مثل آن است که موجودی بلند قامت و بزرگ ( مثل یک غول) یا جانوری قوی ( مثلأ دایناسور) به موضوع نگاه می‌کند. به تبع تماشاگر عکس، جایگاهی مشابه نسبت به موضوع پیدا می‌کند. به همین علت احساس برتری و مغلوب بودن بر تصویر تحمیل می‌گردد حال اگر باقی عناصر تصویری نیز بشکلی بر بار معنایی فوق تأکید کنند، تأثیر احساسی ناشی از این زاویه دید تشدید خواهد گردید.
